De haan in de Wolfdonksesteenweg mag dit jaar weer eens de victorie kraaien!...”

(Ge)Varenwinkelfestival @ Tent

Voor de realisatie van de 23ste editie van het (Ge)varenwinkel blues, roots, rock & soul festival zag het er dit jaar eindelijk weer wat geruststellender uit. Corona had in de voorbije maanden bij velen het geduld behoorlijk op proef gesteld en de regen deed daar bovenop het geloof in de weergoden ook flink verwateren. In Herselt en omgeving was de situatie niet anders. Dat de organisatie achter het festival niet stilzat, bewijst het internationale en gevarieerde programma, waarmee ze dit jaar (opnieuw) twee dagen konden uitpakken. Met op donderdagavond een buurtavond, inclusief een heuse fanfare en op de festival dagen o.a. Nick Dittmeier & the Sawdusters, Sax Gordon & Nirek Mokar, Zach Person en Michelle David & the True-tones op vrijdagavond en, met kanonnen als o.a. Phil Bee & Band, Kai Strauss & the Electric Blues All Stars en Robert Jon & the Wreck op zaterdag, was dit weer -we moesten ons dan wel eerst covid save aanmelden- iets voor de muziekliefhebbers, om zonder beperkingen, free as Willy, naar uit te zien. Nog dit: de aankondiger van dienst was “de juiste man op de juiste plaats” Dr. Blues Geert en de winst van het festival, ging dit jaar naar de vereniging “Help Brandwonden Kids”.  

BILL & THE BURNERS mochten vrijdag rond 18u openen. Een Belgische band, met een Bill als frontman, doen routinés (zeker die van ‘t Stad én zij, die er op Hookrock dit jaar bij waren) snel aan Howlin’ Bill, de bluesband van de Antwerpenaar, zanger en mondharmonicaspeler Wim De Vos denken. De wegen van deze vier ervaren blues muzikanten kruisten elkaar de laatste jaren in bands als Slow Burners en Howlin’ Bill. Naast Bill maken ook Junior Jay (gitaar, bv), Brother Jebediah Kupfernagel (bas, bv) & Magic Frank (drums) deel uit van de line-up van The Burners.

Bill, de artiestennaam van Wim De Vos was zo’n 15 jaar de frontman, zanger en mondharmonicaspeler van de bluesband Howlin’ Bill. De band debuteerde in 2003 met ‘Cool It’. Hierna volgden ‘Strike’ (2006) en in 2009, opgenomen in een uitverkochte AB, een live album. Ze stonden al drie keren op de affiche van Blues Peer, dat vanaf volgend jaar, na een geslaagde crowdfunding voor doorstart en met een nieuw team van lokale muziekliefhebbers en enkele gevestigde waarden uit de Limburgse festivalwereld, opnieuw het grootse blues festival van België wil worden. Howlin’ Bill was in 2011 in Berlijn de winnaar van de 1st EBC. Om hun 15de verjaardag te vieren, werd in 2014 een vierde studio album ‘Hungry’ uitgebracht. Het werd met de vaste bezetting en toetsenman Patrick Cuyvers opgenomen in de Fandango studio van Dirk Lekenne in Kerkom. Na een pauze van zo’n twee jaar heten ze voortaan Bill & The Burners.

Na de korte instrumentale intro van The Burners opende Bill, met de mondharmonica in de hand, met (ik dacht het nummer te kennen van een live album van Rod Piazza) “Love and Money” gevolgd door “Walkin’ to My Baby”. Ze spelen het vaak, dus vanavond ook hier, voor hen die te vroeg zijn heen gegaan “Gone too Soon”. Van wat hebben we verder nog van deze klasbakken genoten? Zeker van “Don’t You Know That I Love You”, “Big Daddy is Coming Home” én, van Magic Frank’s drumsolo tijdens “Pay Bo Diddley”. Het populaire en voor velen herkenbare Holland K. Smith nummer “(She’s a) Walking Heart Attack” was daarna al het laatste nummer van “Howlin’” Bill & The Burners. Laat ons hopen, dat dit viertal voor ons nog lang het vuur onder de Blues brandend mag houden!

Voor (ge)varenwinkel en liefhebbers van de sax is het podium beest SAX GORDON zeker géén onbekende. Gordon stond in 2004 in Herselt al op de affiche met Finis Tasby (1939-2014), de sympathieke in L.A. gevestigde blueszanger en ex-frontman van The Manish Boys. Gordon stond er nu terug in het gezelschap van het jonge Franse talent, boogiewoogie-pianist NIREK MOKAR & his BOOGIE MESSENGERS. Voor velen was dit een weerzien met Sax Gordon én een eerste kennismaking met Nirek Mokar, de jonge pianist die Gordon ontmoette in een jazzclub in Parijs. 

R&B saxofonist “Sax” Gordon Beadle werd geboren in Detroit, deed zijn eerste muzikale ervaring op Noord-Californië en belandde uiteindelijk in de band van blues gigant Johnny Heartsman. Na zijn verhuis naar de Oostkust is Gordon ondertussen uitgegroeid tot een van de meest gewilde saxofonisten in zijn vakgebied, in opnamestudio’s en op het podium, als solist en bij opnames van gerespecteerde artiesten als Duke Robillard, Jay McShann, Matt ‘Guitar’ Murphy, Jimmy Witherspoon, Luther “Guitar Jr.” Johnson en Roomful of Blues, om er enkelen te noemen.

Nirek Mokar is misschien wel het jongste talent op het programma dit jaar. Gepassioneerd door boogiewoogie, blues, swing en jazz, wijdt hij er zich, zodra zijn lessen voorbij zijn, zo veel mogelijk aan. Op zijn 17de was hij als boogiewoogie-pianist niet alleen bekend in de club van zijn vader in Parijs, maar ook al wereldwijd. Wij mochten hem hier vanavond met Sax Gordon als primeur voor België meemaken met His Boogie Messengers (Simon “Shuffle” Boyer: drums, Thibaud Chopin: contrabas & Nicolas Peslier: gitaar).

Dat Sax Gordon er al meteen invloog, verwonderde ons helemaal niet. Hij was het die met zijn sax “opnieuw en opnieuw en opnieuw“ kleine wervelende tornado’s over het podium blies, waarbij de boogiewoogie en r&b grooves er voortdurend vanaf rolden en swingend doorheen het volk draaiden. Hij deed dit tijdens zijn set op zijn gekende enthousiaste manier met songs, die werkelijk de tijd inhaalden, als uit zijn 2012-album ‘Showtime!’ het spreekwoordelijke “Big & Hot” en “Rock On”, dat je kan vinden op ‘Live @ the Sax Blast’ (2004). Om even tot rust te komen was er “There is Something On Your Mind”,Jay McNeely’s grote kraker uit 1957 en als reguliere afsluiter, “Everynight is Saterday Night”, waarna bij sommigen de hartslag daalde. Sax Gordon, hier in het gezelschap van Nirek Mokar & His Boogie Messengers, was een berekende maar goede keuze van den Bruno en het (ge)varenwinkel team. 

De afsluiter van deze tweede festival dag is MICHELLE DAVID & THE TRUE-TONES. Op hun zoektocht doorheen de wereld van soul, r&b en funk, ontdekten de oprichters/gitaristen Onno Smit & Paul Willemsen (de bedenkers van het project Beans & Fatback) de gospel van onder meer The Soul Stirrers, The Zion Travellers, Sister Rosetta Tharpe en Shirley Ann Lee. Gegrepen door de pure energie van hun nummers, besloten ze om met zangeres Michelle David als The Gospel Sessions in zee te gaan. De Amerikaanse Michelle David, geboren in North Carolina en opgegroeid in NY, zong al vanaf haar vierde in de kerk en een jaar later al bij haar eerste gospelgroep The Mission of Love. Michelle was in eerste instantie niet gelijk enthousiast over de naam The Gospel Sessions. Ze wilde juist afstand nemen van de gospel. Ze veranderden van naam, maar Michelle David & The True-Tones hielden zich aan de “oude” stijl, waarbij ze verschillende invloeden, gaande van traditionele gospel tot Afro funk, Soul tot Calypso en Marokkaanse Gnawa omarmde. De vijf albums die ze al opnamen, geven de ontdekkingen van hun reis perfect weer. Het leverde hen ook een Edison-nominatie op (The Dutch Grammy).

De avond sloten we af met Michelle David & The True-tones. Wat we van de jarige Michelle konden verwachten wisten we toen nog niet, temeer omdat The True Tones ons eerst even met een intro opwarmden. Een doorkomende basdrum leidde Michelle in die met “Need Your Help” en het soulvolle “Yes I Am” ongetwijfeld al direct de harten stal van vele aanwezigen. Daarna etaleerde ze haar muzikale kwaliteiten aan de hand van de diverse invloeden die haar stijl beïnvloeden verder met het gospel getinte “There’s a Light”. Er was in de set ook tijd voor wat ze meebrachten van hun trips doorheen verschillende landen en continenten waaronder de Caraïben en Afrika, met nummers die je deden meedansen als “You Are” en “Victory”, waarin je al wat van Marokko proefde. Met “There’s a Place” bezorgde Michelle ons een kippenvel moment, “Made It Over” was door de percussie een parel, het erg emotionele “Testify” breide hier nog een verlengde aan en, op papier was “My Praise”, zowat een update van de opener,de reguliere afsluiter. Voor wat “extra” was er daarna niet veel nodig. “Good Good Good” was de “encore”. Het was een nummer dat ons nog even liet meedrijven op de uitdijende slagen van de percussionist, die hier zoals de overige muzikanten (wetende dat ze de laatste keer samen zaten in 2020), hun werk fantastisch deden. En ja, “Happy birth to you, Happy birthday dear Michelle, Happy birthday to You!!”.

Met enkele bands op het podium en gelijk geaarde mensen rondom je, wordt het leven weer stillekens normaal… Tot morgen, als ik in deze donkere nacht straks mijn tentje en de nodige rust vind!

Eric Schuurmans

(Ge)Varenwinkelfestival @ Roots

Voor ons, op het podium van de kleinere Rootstent, staat NICK DITTMEIER & THE SAWDUSTERS , een driekoppige band uit Louisville, die in die streken gewoon zijn om met hun bus van de ééne naar de andere historische ballroom te bollen. Zij brengen geen Outlaw Country, noch Rock-n-Roll, noch Americana, hun laatste album noemt Midwest Heart Southern Blues.

Louisville is een levendige stad, met talrijke bands en live kroegen, waar het opwaaiend stof songwriter en frontman Nick genoeg inspiratie geeft. Hij woont aan de Indiana zijde van de Ohio rivier, die de stad doorkruist. Deze wordt beschouwd als de meest noordelijke zuidelijke stad ofwel de meest zuidelijke stad in het Midwesten, de streek waar grootouders de struggle for live kenden ofwel in de koolindustrie, ofwel in de arme agrarische Midwest. Aan ons om zijn songs daaruit te herkennen, samen met basman JD MacKinder en drummer Josh Bradley.

“I'm Gonna Break Your Heart”, met veel hoop naar een prairie girl, in een bij velen positief knikkend slow ritme, waar de schuimende bierbeker perfect bijhoort. Dat er ook veel passerend treinverkeer naast de rivier scheurt, maken zij duidelijk met “Rhythm Of The Train”. “The Poet, The Priest and Me” spoort sommigen onder ons aan tot de “Jihaaaa” kreet. “The Breeze”, een meer dan geliefd nummer van JJ Cale voor de moto breezers onder ons. Deze twee laatste trouwens ook te proeven op bijhorende videolink, schol.

De kleine tent lokt ons alweer naar de USA. Deze maal een jonge Texaan ZACH PERSON, voor het eerst op het Europese podium, wat belooft. Verpakte al een akoestische cover op zijn zestiende van Garry Clark (“Next Door Neighbour Blues”). Is duidelijk een Next Generation Artiest, ontdekt door de Amerikaanse Idool talentenjacht op tv in 2016, maakte daar grote indruk op de ganse jury, waaronder o.a. Jennifer Lopez, nadat hij enkele jaren onder hoede was genomen door de House Of Blues Music Forward; een organisatie gekend voor hun inzet voor jeugd in achterstandswijken en door kennismaking met muziek en workshops en optredens zelfvertrouwen geeft en mogelijk kans creëert voor een muzikale carrière.

Uit zijn debuutalbum in april dit jaar, geeft hij ons een stevige indruk samen met compaan Jack Wyble op drums. Bespeelt een koele bruine Gibson, die me aan de SG van Frank Zappa laat denken, maar dat was er een uit de sixties, hier bruist een andere kerel met Fuzz pedaalsound die voor een keiharde overtuning zorgt, gelukkig oordopjes op zak Zach. Als je wordt vergeleken met Prince en Kravitz en Hendrix moet je haar op je snaren hebben en snaren tussen je tanden...

In nummers als “Crossroads” en “Send Me Away” blijkt de eigentijdse stevige mix van Blues Rock en R&B, maar ook electronica sound, wat ook in deze live uitvoering op Dunk festival zou kunnen. Het mag dan ook vermeld dat deze prachtige organisatie van Gevarenwinkel niet terugdeinsde voor Corona en net als Wespelaar een vuist zet naar Corona en de weergoden, hier in Herselt waren die ons goed gezind.

Guy Cuypers

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

meer foto © Guy Cuypers

video 2 - video 3 - video 4 - video 5

video 2 - video 3

video 2

video 2 - video 3

video 2